Autaias Amatúnio
Autaias (em grego: Αυταϊας; romaniz.: Autaïas; em armênio: Աւտայ; romaniz.: Awtay) ou Ota (em armênio: Օտա) foi um nobre armênio do século III.
Autaias Amatúnio | |
---|---|
Etnia | Armênio |
Ocupação | Nobre |
Nome
editarAutaias (Αυταϊας, Autaïas) é a forma grega[1] do armênio Autai (Աւտայ, Awtay),[2][3] que também foi registrado como Ota (Օտա).[4] Ferdinand Justi propôs que possa ter alguma relação com Ótis (Οτυς, Otys), o nome de um dos reis da Paflagônia segundo Estrabão.[1]
Vida
editarA parentela de Autaias é incerta, mas se sabe que pertencia à família Amatúnio. Esteve ativo em meados do século III. Depois que o rei Cosroes II (r. 279/80–287) foi assassinado por Anaco, o Parta a mando do xainxá do Império Sassânida, a nobreza armênia aceitou se submeter aos iranianos, exceto Autaias, que se escondeu na fortaleza de Ani, onde viveu com sua esposa de nome incerto da família Selcúnio e sua filha adotiva Cosroviducte, filha do falecido Cosroes e irmã do futuro Tiridates III (r. 298–330).[5] Em 298, Tiridates retornou à Armênia acompanhado de tropas romanas que o instalaram no trono de seu pai. Quando chegou em Cesareia Mázaca, soube que Autaias cuidou de sua irmã e guardou em sua fortaleza os tesouros reais. Como recompensa, o nomeou azarapates.[6] Quiçá por instigação de Cosroviducte, foi responsável por resgatar Gregório, o Iluminador de sua prisão perto de Artaxata.[7] Em data incerta, foi morto por Esluco, seu cunhado, sob ordens do xainxá do Império Sassânida.[8]
Avaliação
editarMoisés de Corene descreveu Autaias como homem justo e perseverante, confiável e muito sábio que, embora não fosse cristão, percebeu a falsidade dos ídolos.[6]
Referências
- ↑ a b Justi 1895, p. 236.
- ↑ Moisés de Corene 1978, p. 221.
- ↑ Martirosyan 2021, p. 20.
- ↑ Ačaṙyan 1942–1962, p. 243.
- ↑ Moisés de Corene 1978, p. 221, nota 547.
- ↑ a b Moisés de Corene 1978, p. 228.
- ↑ Moisés de Corene 1978, p. 221, nota 545; 228, nota 591.
- ↑ Moisés de Corene 1978, p. 230-231.
Bibliografia
editar- Ačaṙyan, Hračʻya (1942–1962). «Օտա». Hayocʻ anjnanunneri baṙaran [Dictionary of Personal Names of Armenians]. Erevã: Imprensa da Universidade de Erevã
- Justi, Ferdinand (1895). «Werepraghna 24». Iranisches Namenbuch. Marburgo: N. G. Elwertsche Verlagsbuchhandlung
- Moisés de Corene (1978). Thomson, Robert W., ed. History of the Armenians. Cambrígia, Massachusetts; Londres: Harvard University Press
- Martirosyan, Hrach (2021). «Faszikel 3: Iranian Personal Names in Armenian Collateral Tradition». In: Schmitt, Rudiger; Eichner, Heiner; Fragner, Bert G.; Sadovski, Velizar. Iranisches Personennamenbuch. Iranische namen in nebenüberlieferungen indogermanischer sprachen. Viena: Academia Austríaca de Ciências